Мојата насмевка е заради...
Сиве овие искази се мислите кои ја напуштаат мојата работна маса за да ја следат иднината што ќе им ја наменам.
Недовршени нацрти за иднината и решени равенки со проценти во моја полза.
Животот е постојана борба,замките се зад секој агол,потребна е цврста воља и силна желба за уште еден чекор пред нас.
Но,во животот постои стравот,како што секоја бајка го има својот натпратник.Стравот не ни дозволува да ја живееме реалноста,не ни дозволува да стигнеме до последната скала,ниту да се втурнеме во друга станица ако на едната заминало она што сме го очекувале.
Понекогаш изгледа страшно,изгледа тешко,сомнежите не јадат одвнатре,двоумењето ни ги затвора очите и не прави слепи и затворени за светот.
Зарем би сакале да го дочекаме утрото без насмевка,брзајќи да ја одбереме новата маска која ќе не опишува денес?
Зарем би сакале уште еднаш да затрепериме на утринското студенило без топла рака до нас?
Зарем би сакале да се плашиме од сенката која сами ја создадовме?
Во секоја наредна секунда која часовникот ја отчукува и ја одбројуваме и самите ние,секоја наредна секунда преостаната од нашиот живот ни докажува дека животот е само црно-бела боенка,темно небо спремно за невреме,неиспишани страници,скриени зборови зад најдлабоките тајни…
А зошто сите заедно не го промениме овој свет?
Зошто се плашиме да ги истакнеме задскриените убавини од нашите соништа?
Зошто се плашиме да се погледнеме себеси и да разбереме всушност кои сме,да го покажеме вистинскиот лик,добрината во сите нас?
Не треба да ги криеме нештата кои еднаш не турнале надолу,впрочем треба да им бидеме благодарни.Да им посветиме насмевка и да го стигнеме нивниот пребрз чекор.
Замоли ги мислите да се вратат неколку чекори назад,не за да останат туку да ги поминат повторно среќните моменти од животот.
Се сеќаваш ли на првата насмевка која му ја посвети на своето училиште?
Кога за прв пат зачекори низ ладниот под кој беше наменет за твоја иднина?Се сеќаваш ли на првите ладнокрвни солзи кои паднаа по врелиот образ,тука каде што си сега?
Се сеќаваш ли кога чекореше низ ходниците кои се чинеа бескрајни и им се восхитуваше на убавините на секој ѕид,толку непознат?
Кога гледаше низ прозорецот замаглен како солзи од плач,пајажина низ која се гледа се помалку и помалку.
Замаглен прозорец од дождовните капки кои се лееја во твоите први училишни денови,во почетоците на се што си сега...
Замаглен прозорец од дождовните капки кои се лееја во твоите први училишни денови,во почетоците на се што си сега...
Сето тоа избледна,се скри зад зборовите кои сега неможеме да ги пронајдеме,зборовите кои ќе го победат злото.
А зошто сами стоиме,молчиме,а сепак бесчуствително зборуваме за нашиот живот каков што и впрочем е?За миг застануваме,ја отвараме вратата кон сите овие нешта и виновно и набрзина ја затвараме.
Го гасиме огнот и остануваме сами во мракот на ноќта.Се прашуваме,зошто вратата не ја оставивме отворена...
Само молкот ја извикува вистината...
Се каеме,се надеваме на следна шанса,а нашите мисли живеат за само една насмевка.
И ние ја бараме својата среќа,својата насмевка во тајните одаи,додека знаеме дека бараме на погрешно место.
Имаме ли желба да ја обоиме животната боенка со боите од реалноста?
Очекуваме на небото да се истакне сонцето скриено зад високите планини,очекуваме полни страници со нови спомени,нови соништа по кои ќе мечтаеме како дете по мајчиниот лик.
Имаме ли желба да ги пронајдеме скриените зборови талкајќи низ темните простории,веќе застарени?
Ја чуствуваме болката во секое парче емоција,додека ги гледаме книгите кои стојат на полицата догогодишно со затемнета прашина од црните мисли,кои не научија како се живее,луѓето кои не однесоа по некој одреден пат,иако тргнавме по друг,совршен за нас.
Останавме со насмевка,а дали сме се запрашале дали ја заслуживме таа насмевка?
Некои од нас да,а останатите осаменоста ги учи на нови непознати нешта,нови стравови,беспомошни идеи и оставаат траги со секоја своја бескорисна мисла.Остануваат долго да учат за животот.
Пушти ја насмевката,остави ја да си оди од твоето лице.
Ако ја оставиш засекогаш кај тебе,никогаш нема да разбереш што таа значи,никогаш нема да ја разбереш нејзината реална слика.
Остави ја,нека си оди...
Таа секогаш ќе се врати кај тебе немајќи каде да оди,туѓа за секое друго лице.
Насмевката се појавува како пророк во очите на непознатите патници насекаде по светот.
А потоа секогаш се враќа онаму каде што припаѓа.
Остави ги умот и срцето да ја чекаат,вреди да ја поминеш и цела вечност како оној непознат глас кој ја толкува длабочината на непознатите сништа.
Чекај ја,поминувајќи низ тесните простории кои ќе болат како никогаш досега,чекај ја плачејќи по изгубените нешта,тропнувајќи на вратата за да видиш дали некој сеуште постои и го насочува показалецот кон тебе.Чекај ја,затоа што разумот,вечниот ум умее да чека.Понекогаш додека другите беснеат,тој треба да се притаи,да моли.Но неговото време ќе дојде,тоа неизбежно секогаш доаѓа.
Стојам пред светот,еднаква сум со ветерот.
Скриена зад приказните на мојот живот го чекам своето време.
На крајот се ќе биде лесно и едноставно,долго минувани патишта кои ги знаеш напамет.Се ќе биде лесно со искрена насмевка на твојот лик.
Мојата насмевка е за зборовите,а зборовите ја имаат моќта да се борат против злото.
Ања Кузмановска VIIб
Еве ги и наградените творби во подрачното училиште во н. Пинтија:
Мојата насмевка е заради...
Мојата насмевка е заради утрото !
Штом се разбудам и сончев зрак ме гали.
Мојата насмевка е заради мама и тато!
Штом нивниот збор ,моите дела ги фали.
Мојата насмевка е заради вас сите ,
што бескрајно и радосно ми ги разубавивте дните!
Освоена прва награда
Изработила: Миа Гигова Vѓ н.Пинтија
Ментор :Даниела Костадинова
Мила насмевка
Мила насмевка
За училишен труд и работа !
Една крива линија
во разни бои
што сите се мои.
Мојата насмевка драга
е за сите дечиња
фатени за рачиња !
Освоена втора наград
Изработил: Филип Димитриевски IVг н.Пинтија
Ментор : Кети Сталеска
Насмевка
Насмевката е пролет
во маглив зимски ден .
Насмевката е лек
кога си многу болен .
Насмевката е клуч
кој многу врати отвара.
Насмевката неможе да се
позајми , ни украде .
Но, може од срце да се даде !
Освоена трета награда
Ангела -III г н. Пинтиja
Ментор : Кристина Никчевска
Нема коментара:
Постави коментар